Ey aziz yeryüzünün aciz kulu
Bu bulutların çıldırdığı
Bu mahfelerde taşınan omuzların çürüdüğü
Kırmızının renginin
Kanın eşliğiyle büyüdüğü
Zaman gelir,
Evvel zaman olur
Ezelden beri gider zaman.
Hepimiz bir çığlık sesi bekleriz
Hepimiz bir cinayetizdir
Cesetleri sırtlayan
Yine düşlemeyi yeğleriz,
Yaşam kokusu çıkan etlerden
Gül bahçesi süslemektir ölmek.
Tükenmez elbet çünkü
Başını dağlara yaslayan
Gölgesi göklere uzanan bu
Dünya dibinde yaşayan başı ağrısız
Başı kesik meczuplar,
Hayatta kalmanın pratik bir sebebini hep,
Cüzzamlı suratlarını yansımalardan kaçırıp
Kibirlerini derin denizlerde kumlara gömmekte
Bulmuşlar.
Eski bir alim okşar şirazesini
Vicdanının tüyden mektubunu.
Bir vakit anne sütü kokusu alır,
Geçmiş yahut bilinmezden
Kardeş birer anlam türetir.
Mektebinin önünden son bir kere
Uzun ve ağrısız geçmek ister.
Gül görür ve diğer elinde
Ağzına gider sessiz zehirler.
Bu sebeple bütün acı hikayelerin sonunda
Büyük olanlar ölmez bilirim,
Belki bazen intihar eder.
Mehmet Zorlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder