SESSİZ DİRENİŞ

Susmayı öğreniyorum usul usul bu zamanlar

Sessizliğimle konuşsun istiyorum insanlar

Bir kız çocuğunun lüle lüle örülmüş saçları gizliyor durgunluğumu

Elif Zeyno’nun örgülü saçlarıdır bu

Ölümü yaklaşmış yaşlıca bir adamın, torunlarının gözlerindeki umudu, öz umutsuzluğuyla hüzünlemesi kadar acınası kalmış ruhum 

Benim canım ruhum her ses çıkarışında incinmiş bugüne kadar

Bundan nedenli ne kadar duyarsam, işte o kadar sessizleşeceğim

Gitmekten ziyade özellikle kalmak için bir yerlerde

Süregelsin diye adı hayat konmuş bu oyun

Bir yara daha açılırsa 

Bir his bir hissi bıçaklarsa diye en kanlı yerinden üstelik

Susmak gereklilik halini alır 

Ömrün en konuşulması gereken yerinde

Öylece duracak bakın bu gemi

Öylece demir atmadan en bilindik sahillere

        küçük adam