İNSAN SEVMEYEN HÜMANİST

Aidiyet duygumu yitirmeye başlıyorum
Yavaş yavaş
Bu dünyaya , bu şehre , bu eve ait değilim
İnsan rolü yapanlara , namussuzlara , fikirleri yargılayanlara ait değilim
Tanrı şahit
Ben onlardan biri değilim
Birkaç kitap , birkaç şiir ve birkaç dosttan ibarettir hayatım
Karamsar çığlıklarım vardır içimde
Sevilerim az , sanılarım fazla
Umutlarım kayıp
Üstelik bir bir ölüyor insanlık
Ve ben ‘insan sevmeyen hümanist’
Ben de gideceğim bir gün
Ki bu gitmek benzemeyecek diğerlerine
Bir anı yazısı çıkmayacak bunu anlatan
Kartpostallar , resimler olmayacak
Atmayan bir kalp ve üzerinde kuru toprak
Belki de birazcık yabani ot bitecek üstümde
Hatırlanmayacağım…
Hatırlamayacağım…
Bir daha seni yazamayacağım üstelik
İşte bu benim ruhsal ölümümdür

                          Küçük Adam